Jóhann Þorvarðarson skrifar:
Það er offramboð af biturri og fúllyndri Kolbrúnu Bergþórsdóttur, launuðum pistlahöfundi auðvaldsins hjá Fréttablaðinu. Hún er orðljót. Hikar ekki við að uppnefna fólk sem andmælir spillingu og siðleysi. Föstudagspistlar hennar bera glöggt merki um óþol Kolbrúnar gagnvart tjáningu mikils meirihluta almennings. Sjálf tekur hún ávallt stöðu með valdhöfum enda hefur hún ekki sjálfstraust í annað. Hangir því í pilsfaldi valdsins og dregst eftir forinni.
Hún er í essinu sínu þegar auðvaldið fær á baukinn og rennir henni þá blóðið til skyldunnar að verja gjörninga þeirra sem færa henni mánaðarlega brauðmola. Verra er þó að hún hefur aldrei neitt málefnalegt fram að færa. Engar greiningar koma frá henni né varpar hún nýju ljósi á umræðuna. Aftur á móti er nóg af flennutuði samanber nýjasti föstudagspistillinn. Þar segir hún tjáningar karla í garð valdhafa vera svívirðingarflaum og uppnefnir hún þá „bitra og fúllynda karla“
Biturð Kolbrúnar nær einnig inn í Kilju Ríkisútvarpsins þar sem hún er enn við störf þrátt fyrir að gera lítið annað en að rakka niður skáldverk. Gagnrýni hennar er óspennandi og óréttmæt. Ólíkt umfjöllunum Jóns Viðars, sem ætíð hefur eitthvað fræðandi fram að færa um leið og hann er málefnalegur. Gagnrýni Kolbrúnar líkist gjarnan þunnildi, sem endar í slorvinnslu. Er svo illa fyrir henni komið að meira að segja svínin afþakka fóðrið, sem framleitt er úr slorinu.
Skrif Kolbrúnar eru til óþurftar eins og húsgagn, sem gleymst hefur að fjarlægja úr sviðsmynd. Köngulóarvefurinn, sem umlykur húsgagnið, er í raun orðinn að sérstökum minjagrip og ætti að geymast í kjallara Þjóðminjasafnsins. Og í hillu yfir mestu glópa Íslandssögunnar.