Greinar

„Með 10 fingur en kann ekki að telja þá“

By Ritstjórn

December 08, 2018

„Einn helsti stjórn­mála­spek­ing­ur Rík­is­út­varps­ins og Dag­blaðsins Eg­ill Helga­son hef­ur lengi haft horn í síðu bréf­rit­ara, sem gott telst, og gasprað margt og haft uppi stór­yrði hon­um til hnjóðs, sem er ekki síðra. Yf­ir­leitt hef­ur verið óþarft að gera at­huga­semd vegna þess hver fer með og því með litla vigt. En til gam­ans skal birt­ur kafli úr ný­legu skrifi þessa spek­ings sem ekki má á milli sjá hvort sæki meira í „siðaregl­ur“ „RÚV“ eða Dag­blaðsins, enda sjálfsagt ekki all­ur mun­ur á.

 Þannig hefst drjúgur kafli Reykjavíkurbréfs morgundagsins í Mogganum. Þar baunar Davíð Oddsson á Egil Helgason

 Þegar umræður um sendi­herra­skip­an­ir tengd­ist hneyksl­un­ar­máli „Klaust­urs­ins við Templ­ara­sund“ þótti nauðsyn­legt að fara tæp 15 ár aft­ur í tím­ann til að koma höggi á „óvin­inn.“ Pist­ill­inn fjallaði um sendi­herrakap­al­inn ógur­lega, sem er sagður hafa verið bí­ræf­inn,“ bætir hann við. Og vitnar síðan í skrif Egils.

„Annað dæmi um þetta er þegar Davíð Odds­son skipaði fjölda skó­sveina sinna sem sendi­herra árið sem hann var ut­an­rík­is­ráðherra. Þeir voru tíu tals­ins á þessu eina ári – annað eins hef­ur ekki gerst í sögu utanríkisþjónustunnar. Þar af var hóp­ur manna sem hafði unnið með Davíð í for­sæt­is­ráðuneyt­in, Al­bert Jóns­son, Ólaf­ur Davíðsson og Kristján Andri Sveins­son. Svo voru gaml­ir banda­menn úr póli­tík­inni eins og Júlí­us Haf­stein og Markús Örn Ant­ons­son. Í ut­an­rík­isþjón­ust­unni var ekki nokk­ur þörf á öll­um þess­um sendi­herr­um. Þetta voru dús­ur – umb­un fyr­ir fylgispekt.“

„Það hlýt­ur að vera dap­ur­legt fyr­ir „virðulegt“ Dag­blaðið að sitja uppi með ómerk­ing sem aft­ur og aft­ur er staðinn að ómerki­leg­um dylgj­um og frá­leit­um full­yrðing­um í bland, en það má vel vera að það sé bara gott á „RÚV“.

Alla vega sér þar ekki á svörtu,“ skrifar Davíð. Hér að neðan eru svo „athugasemdir“ Davíðs við sendiherraskipanirnar.

Það er ann­ars merki­legt að virðuleg­ir miðlar eins og Dag­blaðið og „RÚV“ láti eins og þarna fari mark­tæk­ur álits­gjafi. Þarna tal­ar Eg­ill „sér­fræðing­ur“ þess­ara miðla svo smekk­lega um að á einu ári hafi Davíð Odds­son skipað 10 „skó­sveina sína“ í embætti sendi­herra en „ekki hafi nokk­ur þörf verið á öll­um þess­um sendi­herr­um“. Kristján Andri sem þarna er nefnd­ur til sögu er að vísu ekki Sveins­son held­ur Stef­áns­son. Hann hafði verið í for­sæt­is­ráðuneyt­inu við störf í háa herr­ans tíð áður en Davíð Odds­son bar þar inn. Hann átti hon­um ekk­ert að þakka. Hann hafði raun­ar byrjað þar sem send­ill í tíð afa síns Kristjáns Eld­járns. Síðar var hann einn af burðarás­um for­sæt­is­ráðuneyt­is­ins enda einn af öfl­ug­ustu mönn­um þess. Hann flutt­ist yfir í ut­an­rík­is­ráðuneytið sam­kvæmt regl­um um færsl­ur á milli ráðuneyta án sér­stakr­ar skip­un­ar. Þegar sóst var eft­ir því að hann færi til Eft­ir­lits­stofn­un­ar ESA þótti rétt að hann bæri titil sendi­herra. En þar með bætt­ist hann ekki í hóp sendi­herra ráðuneyt­is­ins því að hann var að formi til skráður út úr ráðuneyt­inu á þess­um tíma, regl­um sam­kvæmt. Kristján Andri Stef­áns­son varð síðar sendi­herra í Par­ís 10 árum eft­ir að Davíð Odds­son fór úr ráðuneyt­inu. Al­bert Jóns­son, einn fær­asti sér­fræðing­ur Íslands í er­lend­um mál­efn­um, var skipaður sendi­herra af Geir H. Haarde ut­an­rík­is­ráðherra. Ólaf­ur Davíðsson var skipaður sendi­herra í Þýskalandi í ráðherratíð Hall­dórs Ásgríms­son­ar í ut­an­rík­is­ráðuneyt­inu, en Ólaf­ur hafði starfað sem ráðuneyt­is­stjóri í for­sæt­is­ráðuneyt­inu í nær hálf­an ann­an ára­tug og naut mik­ils álits að verðleik­um, með af­burðaþekk­ingu á ís­lensk­um mál­um og náin tengsl við Þýska­land. Júlí­us Haf­stein hafði sendi­herra­titil en óskaði aldrei eft­ir því að fara utan „á póst“. Hann stóð sig með prýði í ráðuneyt­inu. Óljóst er með vís­un í hvaða hluta af sínu yf­ir­grips­mikla þekk­ing­ar­leysi Eg­ill Helga­son kem­ur sér upp 10 sendi­herra­skip­un­um. En hugs­an­legt er að hann reyni í blekk­ing­ar­leik sín­um að telja þá með Svein Björns­son og Helga Gísla­son sem fengu sendi­herra­skip­un skömmu áður en þeir hættu í ráðuneyt­inu eft­ir löng og far­sæl störf og var það gert í sam­ræmi við göm­ul fyr­ir­heit þar. Hvernig Eg­ill þessi fær það til að ganga upp að þar hafi verið um sér­staka „skó­sveina“ að ræða þótt ann­ar emb­ætt­ismaður­inn heiti vissu­lega Sveinn er í meira lagi und­ar­legt. Enn und­ar­legra er að halda því fram að „óþörf­um“ sendi­herr­um hafi fjölgað við þessa heiðurs­skip­un þeirra við starfs­lok, sem eng­inn ágrein­ing­ur var um að þeir höfðu unnið til.