Jóhann Þorvarðarson:
Ein er sú manneskja, sem hatar Jón Baldvin af mikilli einlægni. Og hún telur sjálfan sig vera mesta götudómarar landsins, Ingibjörg Sólrún Gísladóttir.
Ófrægingarherferð Ingibjargar Sólrúnar
Ekki ætla ég að bera blak af Jóni Baldvini Hannibalssyni, sem hefur þurft að sæta linnulausri ófrægingu um langt árabil varðandi meinta ósæmilega hegðun í návist kvenna. Og ég ætla ekki heldur að gera lítið úr framkomnum frásögnum kvennanna. Fyrir mér þá geta þær verið bæði sannar og ósannar. Andmæli og svör Jóns geta líka verið sannar, sem ósannar. Ég bara veit ekkert um þessar endalausu skylmingar annað en það sem fjölmiðlar og samfélagsmiðlar birta af mikilli áfergju. Ég er því ekki í neinni aðstöðu til að taka mér dómarasæti, ekki frekar en aðrir á götunni.
Sumir telja sig samt geta verið dómara, sjálfskipaða götudómara, og láta hátt. Eru með mikinn digurbarka og drembilæti. Snuprur hinna sömu í garð Jóns, hljóta að jafnast á við mesta ósómann sem fyrirfinnst í íslenskum skáldsögum. Þar með eru Íslendingasögurnar taldar, en höfundar sagnanna voru sko engar pempíur þegar kom að níði og óræsti.
Aflinn er rýr, en æra Jóns er löskuð einhverjum til skemmtunar.
Ásakanir á hendur Jóni eru marglaga og margtuggðar, en minna fer fyrir því að hann hafi hlotið dóm annan en þann sem gatan fellir. Að vísu hefur hann í tvígang, ef ég man rétt, komið fyrir dómstóla út af ásökunum. Í annað skiptið var það að hans eigin frumkvæði og var hann sýknaður í máli gegn dóttur sinni Aldísi. Hitt málið varðar utanklæða stroku, sem mögulega og ómögulega átti sér stað í matarboði á Spáni. Aftur var Jón sýknaður í héraði vegna þess að vitni vottuðu um hið gagnstæða. Málið er komið fyrir Landsrétt og bíður þar flutnings og dóms.
Miðað við áfergjuna og fjölda ásakana þá getur þetta ekki talist mikill fengur. Aflinn er rýr, en æra Jóns er löskuð einhverjum til skemmtunar.
Ein er sú manneskja, sem hatar Jón Baldvin af mikilli einlægni. Og hún telur sjálfan sig vera mesta götudómarar landsins, Ingibjörg Sólrún Gísladóttir. Hennar helstu dómsrökin eru að hún segist hafa lesið ýmsar frásagnir, jafnvel þær sem hann hefur verið sýknaður af. Hún segist trúa frásögnunum. Með tiltrúna að vopni þá hefur Ingibjörg Sólrún fellt stóradóm, Jón Baldvin hagar sér eins og rándýr. Sólrúnin er með þetta.
Það sætir aftur á móti furðu að Ingibjörg Sólrún skuli sýna af sér annað eins hatur og mannfyrirlitningu og hún sýnir Jóni þegar haft er í huga að hún hefur eytt mestum tíma sínum, eftir að hún hjálparlaust rústaði Samfylkingunni, í að vinna að auknum mannréttindum í þriðja heiminum. Það gerir hún á vegum alþjóðlegra stofnana. Af framferði hennar að dæma þá verður ekki betur séð en að hún sé snjöll í að koma götudómsstólum upp víðs vegar um veröldina enda sjálf þar fremst meðal jafningja götunnar.
Ná sér í svona eitt gott „hat-trick“ að hætti Erlings Haalands.
Frammistaða hennar hefur þótt svo góð að henni var vikið úr einhverju embættinu því tiltekin lönd gátu ekki fellt sig við götumennsku Ingibjargar Sólrúnar. Hún var samt fljót að koma sér aftur á framfæri og ferðast enn um heiminn og boðar siðbót götunnar. Í þessu samhengi er eðlilegt að spyrja hvort hún nái að verða rekin í þriðja skiptið. Ná sér í svona eitt gott „hat-trick“ að hætti Erlings Haalands.
Ekki alls fyrir löngu þá hringdi Aldís dóttir Jóns Baldvins í mig (vil taka það fram að ég þekki hana ekkert og hef aldrei rætt við hana nema í þetta eina skipti). Erindið var að smjaðra fyrir mér og segja skrif mín áhugaverð. Að ég væri djarfur penni. Gott og vel eins langt og það nú nær, en erindi Aldísar var mér ekki að skapi.
Hún var að mælast til þess að ég skrifaði ófrægingargreinar um tilteknar valdastofnanir og föður sinn. Ég afþakkaði vafningalaust! Ætli Aldísi hafi tekist að suða sig í gegnum mannréttindarvitund Ingibjargar Sólrúnar og fengið hana til að skrifa um rándýrið hann Jón Baldvin?