Jóhann Þorvarðarson skrifar:
Uppnefnir Kolbrún Sólveigu og félaga hennar siðleysingja og páfagauka. Og að auki á fólkið að standa fyrir mannfyrirlitningu.
Kolbrún Bergþórsdóttir fjölmiðlakonan hefur stóran hluta starfsævi sinnar unnið sem leigupenni auðvaldsins og hiklaust ritað þóknanlegan áróður gegn almúganum. Í þessum efnum þá hefur hún flakkað á milli auðvalds- og sægreifablaða og falboðið blekið í penna sínum. Lengi var hún hjá Morgunblaðinu, síðar DV og núna Fréttablaðinu. Svo hefur hún farið fram og til baka ef ég man þetta rétt. Þess utan veitir hún umsagnir um þóknanleg skáldverk.
Hið vinsæla vinjettuskáld, Ármann Reynisson, sagði frá því á síðasta ári að ekki hver sem er fái umfjöllun hjá Kolbrúnu. Ármann upplýsti einnig að faðir hans hafi stutt dyggilega við bak Kolbrúnar í erfiðleikum hennar þegar hún var ung kona. Kynntist Ármann þá Kolbrúnu lauslega þegar hann kom við á vinnustað föður síns þar sem Kolbrún starfaði. Allt þar til Ármann sendi frá sér sína fyrstu örsögu þá var Kolbrún jafnan kumpánleg þegar leiðir þeirra skárust. Eftir það tekur Kolbrún á sig krók til að forðast Ármann. Hann er víst ekki æskilegur rithöfundur í augum hinnar sjálfskipuðu bókmenntagyðju.
Kolbrún er með níðskrif í nýrri grein, sem er ekkert annað en auðvaldstott þegar grannt er skoðað. Í greininni þá þykist Kolbrún halda voða mikið upp á fyrsta maí, frídag vinnandi stétta. Notar síðan hátíðleika dagsins sem skálkaskjól til að níða skóinn undan nýrri launþegaforystu. Sakar hún ýmsa forystumenn um að vinna kjarabaráttunni mein og saurga frídaginn. Skrif Kolbrúnar eru ekki aðeins ósæmileg heldur veita þau innsýn inn í hugarheim manneskju sem selt hefur sálu sína með tottaraskrifum. Um leið varpar hún ljósi á ógeðfellt eigið innræti. Ég hef, svo ég muni, ekki lesið annan eins sóðaskap í álitsgrein.
Hatur Kolbrúnar á fátæku fólki hrópar á mann.
Kolbrún gerir ekki greinarmun á því sem getur talist málefnalegt innlegg í þjóðfélagsumræðuna og því að ata auri yfir hóp fólks. Hún virðist ekki heldur gera sér grein fyrir hvar landamæri hins siðlega liggja. Fyrir utan að varpa döpru ljósi á Kolbrúnu þá endurspeglar greinin að auðvaldið er uggandi yfir að missa spón úr aski sínum þegar kjarasamningar losna í haust. Öllu skal því teflt fram til að herða róginn gegn nafngreindu og ónafngreindu fólki, sem vinnur við að bæta kjör þeirra sem lakast standa í samfélaginu. Sóðaleg skrifin eru í raun árás á láglaunafólk, sem er límið í hagkerfinu. Án þess þá myndi hagkerfið stöðvast og ekkert Fréttablað koma út. Þetta samhengi hefur Kolbrún engan skilning á.
Hatur Kolbrúnar á fátæku fólki hrópar á mann. Tekur hún Sólveigu og samstarfsfólk hennar alveg sérstaklega fyrir eftir að hafa ráðist á Ragnar Þór Ingólfsson og Vilhjálm Birgisson. Uppnefnir Kolbrún Sólveigu og félaga hennar siðleysingja og páfagauka. Og að auki á fólkið að standa fyrir mannfyrirlitningu. Ég hygg að tottaraskrif Kolbrúnar setji nýtt viðmið í loddaraskap og henni væri hollast að rifja upp þá aðstoð, sem hún sjálf fékk frá föður Ármanns Reynissonar þegar hún var í sárri neyð. Þá nær hún kannski áttum og metur það sem þroskuð samfélög ganga út á. Já, og kannski fær hún snefil af skilningi á því hvar verðmætin verða til í hagkerfinu. Eitt er víst að þau verða ekki til í penna Kolbrúnar. RÚV hlýtur að endurskoða þátttöku Kolbrúnar í Kiljunni því níðskrif hennar eru óboðleg. Setja svartan blett á útvarp allra landsmanna þó þau hafi birst annars staðar.