Jóhann Þorvarðarson skrifar:
Siðanefndin var ósammála, en ákvað að segja af sér sökum þess að rektor hafði mengað stöðu hennar. Strax þar á eftir skundaði Ásgeir enn og aftur fram á völlinn og lýsti aftur yfir að hann væri saklaus.
Fyrst eftir að doktor Bergsveinn Birgisson, höfundur bókarinnar „Leitin að svarta Víkingnum“, kom fram með rökstuddar ásakanir um að Ásgeir Jónsson hafi vanvirt höfundarrétt sinn þá brást Ásgeir við með yfirlýsingu á fésbókinni. Sagði að hann hafi aldrei áður verið þjófkenndur á ævi sinni. Ekki leið á löngu þar til að sagnfræðingurinn Árni H. Kristjánsson hrakti orð Ásgeirs. Þannig að þegar hér er komið við sögu þá var Ásgeir sakaður um bæði þjófnað og lygar.
Árni sagði Ásgeir hafa stolið höfundavörðu efni og texta þegar Ásgeir kom að ritun skýrslunnar um fall Sparisjóðanna. Sá þjófnaður hefur verið staðfestur af hlutlausum skoðunarmönnum, sem sögðu stuldinn yfir vafa hafinn. Þá greip Ásgeir til þess ráðs að kaupa sér aflátsbréf frá vin við Háskóla Íslands. Sá ritaði sérhannaða vörn gagnvart ásökunum doktors Bergsveins. Hún er auðvitað ómarktæk vegna skorts á hlutleysi, vísindalegum vinnubrögðum og þeirrar staðreyndar að Ásgeir borgaði fúlgur fjár fyrir aflátsbréfið. Ásgeir ákvað samt að flagga bréfinu sem æðsta sannleik og þóttist hrósa sigri.
Á þessum tímapunkti þá var Siðanefnd Háskóla Íslands komin á fullt að afla sér gagna og greina ásakanir doktors Bergsveins, en doktor Bergsveinn hafði kært málið til nefndarinnar. Ásgeir er nefnilega í ráðningarsambandi við Háskólann þó hann sé í leyfi vegna starfa fyrir Seðlabankann. Þrátt fyrir hlálegar tilraunir Ásgeirs að gerast dómari í eigin sök þá var hann skjálfandi á beinunum um hver niðurstaða Siðanefndarinnar gæti orðið. Fór svo að Ásgeir setti sig í sambandi við rektor Háskóla Íslands og spurði hvort hann væri í ráðningarsambandi við skólann. Rektor tók ómálefnalega afstöðu um leið og hann tók fram fyrir hendur Siðanefndarinnar. Hann sagði ranglega í skriflegu svari að ekki væri um ráðningarsamband að ræða þrátt fyrir að lögfræðileg álit segðu annað.
Samkvæmt nýjum mælingum Gallup á Íslandi þá ber aðeins helmingur landsmanna traust til bankans og hefur það hríðfallið á skömmum tíma.
Þetta greip Ásgeir á lofti og ritaði Siðanefnd umsvifalaust bréf um að málinu væri sjálfhætt vegna þess að ráðningarsamband skorti. Nefndin hefði því enga lögsögu í málinu. Siðanefndin var ósammála, en ákvað að segja af sér sökum þess að rektor hafði mengað stöðu hennar. Strax þar á eftir skundaði Ásgeir enn og aftur fram á völlinn og lýsti aftur yfir að hann væri saklaus.
Eftir stendur spurningin af hverju Ásgir leyfði málinu ekki að hafa sinn gang og beið endanlegrar niðurstöðu Siðanefndar? Ég tel ástæðuna liggja í augum uppi. Ásgeir var hrjáður af viðvarandi jarðsmugu gagnvart væntanlegri niðurstöðu Siðanefndarinnar. Hann vissi sem var að góðar líkur væru á óhagstæðum úrslitum hjá nefndinni. Hann greip því til bolabragðs um leið og hann líkti sjálfum sér við forseta landsins í bréfi til nefndarinnar. Ef marka má fyrri yfirlýsingu Bergsveins þá mun málið rata fyrir dómstóla í Noregi þar sem bókin Leitin að svarta Víkingnum var upphaflega gefin. Þar mun Ásgeiri ekki takast að kippa í neina spotta bak við tjöldin.
Vinnubrögð Ásgeirs eru grafalvarleg og hafa þau skaða orðspor Seðlabankans. Samkvæmt nýjum mælingum Gallup á Íslandi þá ber aðeins helmingur landsmanna traust til bankans og hefur það hríðfallið á skömmum tíma.