„Því er oft haldið fram að Ísland sé eina landið sem ekki veitir sjávarútvegi sínum ríkisstyrki. Það er líklega rétt í strangasta skilningi orðsins, en þá gleymist að þessi undirstöðuatvinnuvegur okkar nýtur þjóðarábyrgðar“ og öðru hvoru „þjóðarstyrkja“. Þetta gerist gegnum sveigjanlegt gengi gjaldmiðilsins. Þegar aflabrestur eða verðfall verður á útflutningsmörkuðum gefur krónan eftir. Þar með aukast tekjurnar í krónum, þó launakostnaðurinn standi í stað. Verð innfluttra vara hækkar í krónum við gengislækkunina og þannig tekur öll þjóðin á sig að styrkja útflutningsgreinina,“ þannig skrifaði Ragnar Önundarson.
„Tilgangurinn með þessu er að koma í veg fyrir að mikilvæg fyrirtæki fari í þrot. Það mundi þýða að framleiðslutækin yrðu ekki nýtt til verðmætasköpunar, auk þess sem starfsfólk þessara fyrirtækja mundi missa vinnuna. Með sveigjanlegu gengi tekur þjóðin „höggið“ saman.
Af hverju býr þessi grein við þjóðarábyrgð, en aðrar ekki? Ástæðurnar eru:
1) mikilvægi þess að nýta framleiðslutækin sem best. Að stofna fyrirtæki og gera það lífvænlegt er stórmál og tekur langan tíma, þess vegna
2) höldum við fyrirtækjunum gangandi og
3) verjumst atvinnuleysi, sem er mesta böl sérhvers samfélags. Að lokum er svo
4) sú ástæða fyrir þessu að ef gengið gæfi ekki eftir mundu allir þeir sem ekki missa vinnuna halda lífi sínu og útgjöldum óbreyttum. Gjaldeyrisjöfnuðurinn yrði neikvæður og landið tæki að safna erlendum skuldum, sem gengur ekki til lengdar.“
Ragnar vitnar svo til Staksteina dagsins:
„STAKSTEINAR
Ísland sér á báti
Mánudagur, 17. maí 2021
Í skýrslu sem unnin var fyrir sjávarútvegsráðherra um stöðu og horfur í íslenskum sjávarútvegi er margt áhugavert að finna. Í kafla um gjaldtöku í sjávarútvegi segir að auðlindaskattar séu fátíðir um heiminn. Auðlindaskattur hafi verið lagður á þegar kvótakerfið var tekið upp á Nýja-Sjálandi fyrir meira en þremur áratugum en hann hafi síðar verið lagður af og tekið upp gjald sem eigi að standa undir beinum kostnaði. Á Grænlandi sé ýmiskonar gjaldtaka, en endurskoðun fiskveiðilöggjafarinnar standi nú yfir. Í Færeyjum hafi fyrir fáeinum árum verið haldin uppboð á aflaheimildum, en nú hafi ný stjórnvöld á eyjunum hætt við uppboðin.
Þar með eru upp talin dæmin um slíka skattheimtu í sjávarútvegi í heiminum, en hann er hins vegar víða mikið niðurgreiddur og eins og fram hefur komið er Ísland eina ríkið í OECD sem niðurgreiðir greinina ekki. Í skýrslunni er jafnframt bent á að aðrar þjóðir framleiði mun meiri fisk en við og að íslensk fyrirtæki séu ekki stór miðað við sjávarútvegsfyrirtæki annarra landa.
Þá segir: „Sú staðreynd að íslensku sjávarútvegsfyrirtækin geta staðist samkeppnina jafn vel og raun ber vitni er annars vegar merki um góða stjórn fiskveiða og fjárhagslegan styrk sjávarútvegs á Íslandi en einnig um bágt ástand í fiskveiðum annars staðar.“
Þrátt fyrir þetta er samfellt tal í sumum stjórnmálaflokkum hér um að hækka sértæka skatta á sjávarútveginn. Hvað gengur þeim til?“
