Sólveig Anna Jónsdóttir skrifar:
Hvernig er hægt að láta sér detta það til hugar að ætla að ganga í störf samstarfsfólks síns, sem stendur í stórkostlega alvarlegri baráttu um sjálf störfin sín, atvinnu sína? Hvernig er hægt að hafa geð í sér til að svíkja samstarfsfélaga sína? Ég myndi frekar segja upp starfinu mínu heldur en að láta mér detta það til hugar að sína samstarfsfólki svona ömurlega framkomu.
Ég hvet ykkur til að lesa bréf Ingunnar Kristínar Ólafsdóttur, flugfreyju til formanns Félags íslenskra atvinnuflugmanna. Þessi atburðarás er með slíkum ólíkindum að við hljótum öll að vera bæði reið og sorgmædd:
„Mig langar að byrja á að segja þér að fyrir langa löngu, löngu áður en ég ákvað að gera flugfreyjustarfið að mínu ævistarfi, lærði ég fjölmiðlafræði. Það var mjög gagnlegt nám ekki síst í mörgum viðfangsefnum sem upp koma daglega. Þar var „rule number one“ svo ég leyfi mér að sletta að engar spurningar væru heimskulegar aðeins svörin gætu fallið í þann flokk. Svo ég vitni beint „there are no stupid questions only stupid answers!“ Önnur regla ekki síður mikilvæg var að munda ekki pennann í tilfinningasemi. Láta ekki reiði, sorg eða aðrar tilfinningar taka stjórnina yfir skrifunum. Sálfræðin segir hins vegar að gott sé að skrifa sig frá tilfinningum! Hvort er betra ætla ég ekki að leggja mat á en þar sem mér rennur bara alls ekki reiðin þá ætla ég að leyfa sálfræðinni að ráða för, efast ekki um að þú virðir það við mig!
Mig langar nefnilega að spyrja þig einnar einfaldrar spurningar Jón Þór! Þegar stjórnendur Icelandair komu að máli við þig, áður en haft var samband við stéttarfélag flugfreyja og þjóna og báru upp þá spurningu hvort flugmenn væru tilbúnir til að ganga í störf okkar flugfreyja, eðlileg spurning í ljósi stöðunnar, vissulega örvæntingarfull enda okkar ágætu stjórnendur að reyna að bjarga sökkvandi skipi. Kom aldrei svarið upp í huga þínum „nei vitið þið hvað, við flugmenn erum búnir að semja við ykkur, við höfum tekið á okkur kjaraskerðingu í okkar tilraun til að aðstoða félagið á erfiðum tímum, við höfum teygt okkur eins langt og við teljum mögulegt en þetta getið þið ekki farið fram á við okkur! Við getum ekki gengið í störf félagsmanna annars stéttarfélags og tekið þátt í að hafa af þeim atvinnu þeirra og lifibrauð.“!