Sólveig Anna skrifar:
Það er ár síðan ég fór í Silfrið og ræddi framboð okkar B-lista fólks. Það er ótrúlegt að heilt ár sé liðið. Og samt er eitt ár líka svo stuttur tími og tíminn líður svo hratt. Akkúrat núna er ég ótrúlega andlaus og þreytt og dettur ekkert í hug til að segja. Nema að ég vona að við vinnum sigur í baráttunni okkar.
Ég vona að við höfum náð eyrum fólks og að það ætli að standa með okkur.
Ég vona að þau sem spá heimsendi ef að vinnuaflið fær mannsæmandi laun fyrir sína unnu vinnu sjái að sér og hætti að reyna að hræða okkur til hlýðni.
Ég vona að Samtök atvinnulífsins sjái að þau einfaldlega eiga að mæta kröfum okkar um að við fáum í það minnsta eitthvað af því sem við eigum inni fyrir alla okkar unnu vinnu, vinnuna sem atvinnurekendur græða á.
Ég vona að stjórnvöld skilji að stöðugleiki er ekki mögulegur í samfélagi þar sem misskipting er raunveruleg og vaxandi, þar sem skattbyrðin er látin hvíla með skelfilega ósanngjörnum hætti á láglaunafólki til þess eins að geta létt henni af hinum auðugu.
Ég vona að láglaunakonur fái loksins að njóta umhyggju og þakklætis samfélagsins fyrir að standa sína plikt á íslenskum vinnumarkaði.
Ég vona að níðingsskapurinn gagnvart okkar aðfluttu félögum taki enda.
Ég vona að öll þau börn sem nú búa í iðnaðarhúsnæði sökum þess að græðgin hefur náð undirtökum í samfélaginu okkar komist ásamt foreldrum sínum í gott og öruggt húsnæði.
Ég vona að upprisa verka og láglaunafólks haldi áfram og áfram. Svo að við fáum pláss, völd, réttlæti; svo að við fáum loksins að njóta sanngirni, svo að við fáum loksins sjálf að verðleggja vinnuaflið okkar.