Undir nýrri forystu hefur Sjálfstæðisflokkurinn í fyrsta sinn í sögunni gert það að sérstakri listgrein að hreiðra um sig í botnleðju íslenskra stjórnmála.
Össur Skarphéðinsson.
Össur Skarphéðinsson skrifaði eftirfarandi grein:
Frá því skipt var um forystu í Sjálfstæðisflokknum í vetur hafa helstu forystukonur hans, Guðrún Hafsteinsdóttir og Hildur Sverrisdóttur, formaður þingflokksins, leitt flokkinn í pólitíska ófrægingarherferð á hendur Kristrúnu Frostadóttur – sem „hrútakofi“ Moggans að hætti Trumps forseta uppnefnir „K-Frost“. Það á væntanlega að ýta undir að hún sé köld manneskja en ekki hlýr alþýðuforingi.
Í þessu efni hefur hvað rekið annað, fáheyrðar og ítrekaðar ásakanir frá formanni þingflokksins um að Kristrún ljúgi að þinginu, og nú síðast sérstakar yfirheyrslur yfir forsætisráðherra í stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd sem voru svo fáránlegar, og innistæðulausar, að gekk fram af fólki. Undir nýrri forystu hefur Sjálfstæðisflokkurinn í fyrsta sinn í sögunni gert það að sérstakri listgrein að hreiðra um sig í botnleðju íslenskra stjórnmála.
Þetta er ástæðan fyrir því að með splúnkunýja forystu við kjöraðstæður í stjórnarandstöðu hjakkar Sjálfstæðisflokkurinn í sama fylgisfarinu, sígur heldur niður á við, meðan Kristrún kemur með „flying colours“ út úr fyrstu mánuðum í stóli forsætisráðherra. Hún bætir við fylgi sitt og flokksins frá könnun til könnunar. Samfylkingin nýtur nú 29,4% fylgis en fékk 20,8% í kosningunum. Kristrún og hennar fólk hefur því bætt ríflega 40 hundraðshlutum við það sem kom upp úr kössunum í kosningunum. Menn fá pre fyrir minna.
Kristrún er vissulega einstakur leiðtogi, og sannarlega ber Valkyrjustjórnin nafn með rentu: Hún virkar frískleg, glöð og vinnusöm. En gengi Samfylkingarinnar undir forystu Kristrúnar má efalítið líka skýra að hluta með því hversu lélegur Sjálfstæðisflokkurinn er, og dómgreindarlaus, í stjórnarandstöðu. Hann hefur sett sig í forystu í tveimur málum, sem reynslan er að leiða fram, að eru líklega vitlausustu málin sem hann gat fundið.
Fyrir utan hinar persónulegu árásir á hendur vinsælum og trúverðugum forsætisráðherra er hitt málið sem Sjálfstæðisflokkurinn hefur tekið í fangið mjög hófleg hækkun veiðigjalda þar sem flokkurinn hefur gert sig að sérstökum talsmanni sægreifanna. Hann hefur varið fáránlegan málflutning þeirra, ekki síst auglýsingar sem misbjóða bæði greind og réttlætiskennd almennings. Það er engu líkara en Heiðrún Lind Marteinsdóttir, framkvæmdastjóri sægreifasamtakanna og „besta vinkona aðal“ móti málflutning flokksins frá degi til dags.
…er það hárrétt ákvörðun hjá Áslaugu Örnu að láta sig hverfa…
Hvergi örlar á umræðu um prinsip eða stefnumál Sjálfstæðisflokksins (eru þau yfirleitt til í dag?), aðeins lagst í persónulegan leðjuslag við forsætisráðherra og vörn fyrir sérhagsmuni örfámenns hóps sægreifa sem ekki eru beinlínis á flæðiskeri staddir. Þetta er ekki hægt að kalla annað en sjálfseyðingarleiðangur. Satt að segja er allsendis óvíst að Sjálfstæðisflokkurinn nái sér upp á næstu árum – ef nokkru sinni. Hann talar inn í eigin bergmálshelli og minnir mig í því efni æ meir á Alþýðubandalagið á sínum tíma.
Við þessar aðstæður er það hárrétt ákvörðun hjá Áslaugu Örnu að láta sig hverfa úr þessum vitleysisgangi, sem henni greinilega ofbýður, og halda til Bandaríkjanna til náms. Tímasetningarnar eru athyglisverðar. Hún snýr til baka nógu snemma til að geta metið stöðuna fyrir næsta landsfund án þess að bera ábyrgð á henni.
Hver veit nema tími „bardagakindarinnar“ eigi eftir að koma?
