Blaut tuska ríkisstjórnarinnar í andlit meirihluta þjóðarinnar – Ber Inga Sæland ábyrgð?

Ole Anton Bieltvedt skrifar:

9. janúar síðastliðinn birti Vísir könnun Prósents til afstöðu landsmanna til Evrópusambandsins, hvort kjósa skyldi um framhaldsviðræður, annars vegar, og, hvort menn vildu aðild, ganga í ESB, eða ekki, hins vegar.

Afstaðan til þjóðaratkvæðis um framhaldsviðræður sterk og skýr

Spurningunni um það, hvort kjósa skyldi um framahaldsviðræður, svöruðu 58% landsmanna með „Já-i“, 15% voru ekki með afstöðu og 27% sögðu „Nei“.

…aðeins 32% eru andvíg þjóðaratkvæði.

Ef við tökum þá, sem ekki tóku afstöðu – ekki er ósennilegt að þeirra afstaða verði svipuð og afstaða hinna, þegar á reynir – skiptist afstaðan þannig:

68% landsmanna eru hlynnt framhaldsviðræðum, og þá auðvitað þjóðaratkvæði um þær sem allra fyrst, og aðeins 32% eru andvíg þjóðaratkvæði.

Reyndar skilur undirritaður ekki, hvaða ástæður liggja að baki hjá þessum 32%-Nei-hópi, hví ekki megi kjósa um framhaldsviðræður, sem auðvitað eru með öllu áhættulausar og til þess eins fallnar, að fá botn í, hvaða kjör og skilmála ESB myndi bjóða okkur bezt, sérstaklega á sviði sjávarútvegs og landbúnaðar, án nokkurrar fyrirfram skuldbindingar af okkar hálfu.

Afstaðan til aðildar, í sömu könnun, var sú, að 56% vildu aðild, og voru þá bara 44% gegn aðild, ef hlutlausir eru aftur teknir út.

Við hvað er Nei-hópurinn eiginlega hræddur?

Vonandi liggur hans afstaða ekki á svo lágu plani, að hann óttist, að ESB muni bjóða okkur „of góðar lausnir“, sem enginn maður með viti gæti svo staðið gegn í endanlegum kosningum að aðild!?

Það er auðvitað athyglisvert, að 44% landsmanna skuli vera gegn aðild án þess að hafa á þessu stigi hugmynd um, hverjir endanlegir aðildarskilmálar geta orðið. Þeir liggja auðvitað þá fyrst fyrir, þegar búið er að semja.

Virðist ótrúlegt afturhald og afdalamennska ríkja í hugum þess Nei-hóps. Þeir hefðu eflaust riðið til Reykjavíkur með hópi bænda 1905 til að mótmæla símasambandi við útlönd, hefðu þeir verið á stjái þá.

Í vikunni var svo birt önnur ESB-könnun Þjóðarpúlss Gallup, sem í grunninn sýnir sömu afstöðu.

Afgerandi meirihluti þjóðarinnar vill þjóðaratkvæði um framhalds-samninga – Kom ríkisstjórninni til valda

Það liggur því fyrir, hefur gert það síðustu misseri, að afgerandi meirihluti þjóðarinnar vill þjóðaratkvæði um framahaldsviðræður. Er sjálfgefið, að stór hluti þeirra, sem greiddi Viðreisn og Samfylkingu atkvæði sitt í kosningunum 30. nóvember, koma einmitt úr þessum hópi. Það er því líka ljóst, að þessi hópur, skýr meirhluti landsmanna, sem vill þjóðaratkvæði um framhaldsviððræður, auðvitað sem allra fyrst, kom þessari ríkisstjórn til valda.

Það, sem gerir málið ennþá verra…

Í ljósi þess, er það með ólíkindum, að ríkisstjórnin skuli hafa leyft sér, að setja þjóðaratkvæði um framhaldsamninga fyrst á dagskrá 2027, eða ekki síðar, eins og þau orða það, þó að þyngdin hafi greinilega legið á 2027.

2027 blaut tuska í andlit meirihluta þjóðarinnar

Fyrir undirrituðum var og er tilkynningin um 2027 blaut tuska í andlit meirihluta þjóðarinnar, í rauninni ekkert nema svik við margyfirlýsta stefnumörkun, sem margir treystu á og kusu Viðreisn og Samfylkingu út á.

Það, sem gerir málið ennþá verra, er það, að mögulegt þjóðaratkvæði um framhaldssaminga fyrst 2027, er hvorki fugl né fiskur. Í raun bara sýndarmennska eða fyrirsláttur.

Ef kosið yrði fyrst þá um framhaldssamninga, og, ef „Já“ fengist, sem ætla má, gætu aðildarsamningar fyrst hafizt 2027/2028, en valdatími ríkisstjórnarinnar rennur auðvitað út 2028.

Þar sem þessir samningar taka minst 2 ár, kannske 3, væri þá engan veginn hægt að ljúka málinu í hennar valdatíð, og væri þá í reynd til einskis af staðið farið, því enginn veit hér, hvað tekur við eftir 2028.

Evrópsambandið hefi heldur enginn áhuga á, að hefja framhaldsamninga við ríkisstjórn, hverrar valdatími væri að enda. Í raun er það, sem ríkistjórnin hefur gert í þessu máli, bara látalæti eða sjónarspil.

Ber Inga Sæland ábyrgð á vanefndum Viðreisnar og Samfylkingar?

Þegar gengið er á stjórnarliða með þessa broguðu afstöðu og glórulausu tímasetningu, stefnusvik fyrir undirrituðum, er helzt að heyra á mönnum, að Inga Sæland og Flokkur fólksins beri hér alla ábyrgð. Samfylking og Viðrfeisn hafi viljað halda þjóðaratkvæði um framhaldssamninga miklu fyrr.

Þetta tel ég góða og rétta afstöðu hjá Ingu…

Inga Sæland lýsti því ítrekað yfir fyrir kosningar, að hún væri algjörlega hlynnt því, að kosið yrði um framhaldssamninga, það væri réttur landsmanna, að tjá sig um það, af eða á, en hún lýsti því jafnframt yfir, að óvíst væri, hvort hún styddi aðild, eða ekki, þegar að slíkri atkvæðagreiðslu kæmi.

Þetta tel ég góða og rétta afstöðu hjá Ingu, enda hef ég ekki staðið hana að óheilindum, en staðreyndin er sú, að hvorki Inga né aðrir geta á þessu stigi vegið og metið, tekið málefnalega afstöðu til þess, hvort aðild sé æskileg, eða ekki, þar sem þá fyrst, þegar búið er að semja, 2-3 árum etirr að framhaldssamningar hefjast aftur, getur Inga og aðrir vitað, hver býtin eru, hver kjör og skilmála ESB myndi í lok dags bjóða okkur eða fallast á.

Ríkisstjórn, takið nú á ykkur rögg – 28. september góður dagur

Undirritaður skorar hér með á ríkisstjórnina, í nafni þess þjóðarmeirihluta, sem kom henni til valda, að taka á sig rögg og stofna til þjóðaratkvæðis um framhaldssamninga eins fljótt og verða má. Væri sunnudagurinn 28. september þar ekki illa tilfallinn. Þannig mætti framhalda samninga-umleitunum við ESB í lok þessa árs, 2025, og ljúka þeim um áramótin 2027/2028.

Þjóðaratkvæði um aðild, eða ekki, gæti svo farið fram sumarið/haustið 2028, eftir hálfs árs öfluga umræðu um kosti og galla mögulegrar aðildar, en allar hliðar málsins, kjör og skilmálar, lægju þá, og þá fyrst, fyrir.

Tvær fylkingar ríkjandi víðast

Margar þjóðir heims eru nú klofnar í tvær fylkingar. Annars vegar fara þeir, sem til vinstri standa, ásamt með græningjum, miðjufólki og frjálslyndum, hins vegar standa hægri menn, þjóðernissinnar, hægri-hægri og fasistar.

Það undarlega er, að þessar fylkingar eru oft ámóta stórar og sterkar. Meirihlutar verða þá oft naumir og minnihlutar líka, sem verða þó að una því. Enginn getur breytt þessari þróun eða stöðu, sameinað eða samstillt ólíkar fylgingar, gert úr þeim bræður og systur, ekki heldur forsætisráðaherra landsins, þó hún vilji og henni gangi gott eitt til.