Gunnar Smári skrifar:
Katrín: Bjarni, við erum alveg blönk eftir alla þessa skattalækkun til hinna ríku, og þú vilt lækka erfðafjárskattinn!
Bjarni: Það er alltaf hægt að finna lausn, þar sem er vilji þar er ráð.
Katrín: En hvar? Hvar getum við fundið pening til að gefa hinum ríku?
Bjarni: Við getum til dæmis lækkað laun ljósmæðra …
Katrín: Já, þú meinar.
Bjarni: Ekki munu þær skilja börnin eftir inn í konunum, börnin verða að koma út. Unnu konur þetta ekki launalaust í gamla daga?
Katrín: Jú, auðvitað. Ég er ekki orðin nógu góð í að hugsa út fyrir boxið.
Bjarni: Það kemur Kata mín, ég skal kenna þér. Allt er leyfilegt; ég á þetta og ég má þetta. Endurtaktu það með mér.
Katrín og Bjarni: Ég á þetta, ég má þetta. Ég á þetta, ég má þetta.
Katrín: Vá, hvað þetta er magnað. Mér finnst ég geta allt.
Bjarni: Já, svona líður mér alla daga.
Katrín: Já, bráðum verð ég alveg eins og þú.
Bjarni: Mér finnst þú alveg eins og ég. Bara aðeins minni.
Katrín hlær.
