Fyrir síðustu kosningar vakti ein ræða meiri athygli en aðrar. Þessi eina ræða var góð. Mjög góð. Og kröftug. Ræðan góða skilaði sér í mörgum atkvæðum. Þau sem verst voru sett sáu skært ljós við enda hinna dimmu ganga.
Katrín Jakobsdóttir var von þessa fólks. Hún sagði ekki hægt að láta fólk bíða eftir réttlætinu. Frábær ræða. En því miður reyndist ræðan innihaldslaus með öllu. Áfall.
Katrín er í grobbviðtali við Mogga morgundagsins. Dagblað sægreifanna. Þar segir hún meðal annars: „Eins horfi ég á þau stefnumál, sem við höfum lagt mesta áherslu á, og get ekki verið annað en ánægð með árangurinn.“
Kannski er fólk búið að fá nóg. Samt er næsta víst að að mörgu fólki verður brugðið við þá einkunn sem Katrín gefur sjálfri sér eftir samstarfið við hinn harða stálhnefa. Sjálfstæðisflokkinn.
Í forsíðutilvitnun segir í Mogganum: „Núna erum við að sigla inn í síðasta vetur kjörtímabilsins og ég tel að okkur hafi auðnast að ná fram meginmarkmiði okkar um stöðugleika í stjórnarfari. Eins horfi ég á þau stefnumál, sem við höfum lagt mesta áherslu á, og get ekki verið annað en ánægð með árangurinn. Loks má nefna að ríkisstjórnin þurfti fyrirvaralaust að takast á við tröllaukið og algerlega óvænt verkefni, en ég er ekki í nokkrum vafa um að þá kom sér vel að við höfðum vandað til verka við ríkisstjórnarmyndunina og náð saman sem manneskjur.“
