„Einnig eru kröfur um skattfrelsi lágmarkslauna.“
Konráð S. Guðjónsson, hagfræðingur Viðskiptaráðs, mundar lyklaborðið í dag. Tilefni þess er staðan á vinnumarkaði. Þar er að finna þessa fínu setningu Konráðs: „Rúsínan í pylsuendanum er svo að þessar tillögur byggja á því að enginn skuli vera undir dæmigerðu neysluviðmiði félagsmálaráðuneytisins.“
Það meiri fjandans frekjan í þessu fátæka fólki að halda að það eigi að geta unnið fyrir nauðþurftum.
Þetta er alls ekki allt: „Einnig eru kröfur um skattfrelsi lágmarkslauna.“
Ekki minnkar heimtufrekjan. Hver á að borga lækkun veiðigjalda, lægstu fjármagnstekjuskattinn og allt hitt? Þau ríku kannski? Kanntu annan.
Ekki er bjartsýninni fyrir að fara í Viðskiptaráði: „Rétt eins og bölsýni var alltumlykjandi í janúar 2009 er auðvelt að vera bölsýnn núna í janúar 2019 þegar horft er á yfirstandandi kjaraviðræður og hvernig hefur þykknað upp í efnahagslífinu.“
Hér er hægt að lesa skrif Konráðs í heild.
