Fyrir opnum tjöldum er deilt af hörku innan Sjálfstæðisflokksins. Og hefur eflaust verið gert um nokkurn tíma. Orkupakkamálið er kornið sem fyllti mælinn. Davíð Oddsson skipar sér fremst í röð ósáttra flokksmanna. Hann nýtir Reykjavíkurbréf morgundagsins til að skýra andstöðu sína. Meðal þess sem hann fjallar um orkupakkinn og viðsnúningur Bjarna formanns í málinu:
„Landsfundur flokksins hafði lagt línuna: „Sjálfstæðisflokkurinn hafnar frekara framsali á yfirráðum yfir íslenskum orkumarkaði til stofnana Evrópusambandsins.“ Nú reyna menn með einkar aumu og satt best að segja algjörlega óboðlegu yfirklóri, langt fyrir neðan sína virðingu, að láta eins og almennt hjal, sem verið hefur í almennum yfirlýsingum fundarins og einskis getið við afgreiðslu þess hafi eytt fyrrnefndri ákvörðun með göldrum.
Þessir klaufalegu kollhnísar hófust þó ekki fyrr en á lokametrunum. En sjálfstæðismenn töldu ekki ástæðu til að óttast.
Ári síðar öllum að óvörum lagðist hann svo þvert á sín sjónarmið og Sjálfstæðisflokksins.
Landsfundarákvörðunin lá fyrir og sjálfur formaður flokksins hafði í áheyrn alþjóðar úr ræðustól Alþingis tekið af öll tvímæli vorið 2018 og aldrei gefið til kynna að hann myndi snúast í sams konar hring og hann gerði í Icesave forðum, svo flokksmenn undruðust og horfðu hryggir á.
Bjarni Benediktsson sagði: „Hvað í ósköpunum liggur mönnum á að komast undir sameiginlega raforkustofnun Evrópu á okkar einangraða landi með okkar eigið raforkukerfi? Hvers vegna í ósköpunum hafa menn áhuga á því að komast undir boðvald þessara stofnana? […] Eru það rök að þar sem Evrópusambandinu hefur þegar tekist að koma Íslandi undir einhverja samevrópska stofnun sé ástæða til að ganga lengra? […] Hérna erum við með kristaltært dæmi um það, raforkumál Íslands eru ekki innri-markaðsmál.“
Ári síðar öllum að óvörum lagðist hann svo þvert á sín sjónarmið og Sjálfstæðisflokksins án þess að geta um hvað hefði hrakið hann frá afstöðu sem hafði verið óbreytt í heilt ár! Allan þann tíma hafði Morgunblaðið ástæðu til að vera í góðri trú.
