Kommon, Guðlaugur Þór hefur aldrei verið tuskudúkka embættismanna einsog sumir ráðherrar heldur einn af umsvifamestu stjórnmálamönnum um langa hríð.
Össur Skarphéðinsson.
Össur Skarphéðinsson, minn gamli vinnufélagi á Alþýðublaðinu, kemur mér nú til bjargar. Hef haft mikið að gera í dag og ætlað mér að skrifa um vandræði Guðlaugs Þórs. Haldið þið ekki að Össur sé búinn að þvi. Þá fara skrif Össurar hér á eftir:
Sjaldan hefur stjórnmálamaður verið hamflettur jafn rækilega og Guðlaugur Þór í viðtali við morgunútvarp Rásar 1 vegna ítrekaðra staðhæfinga hans um að umsókn Íslands um aðild að Evrópusambandinu hafi verið afturkölluð af ríkisstjórnum, sem hann átti sæti í.
Guðlaugur Þór hefur sömuleiðis staðhæft að það hafi komið sér á óvart í heimsókn Úrsúlu von der Leyen fyrir skömmu að Evrópusambandið líti svo á að umsóknin hafi aldrei verið kölluð aftur. Hann hefur gengið svo langt að segja að þessari afstöðu ESB hafi verið haldið leyndri fyrir sér og Íslendingum.
…í svari við hinu fræga kjánabréfi Gunnars Braga…
Út úr þessu sauð hann nýlega þá samsæriskenningu að heimsókn Úrsúlu hafi verið úthugsað plott af hálfu hennar, Kristrúnar Frostadóttur og Þorgerðar Katrínar til að skapa farveg fyrir hraðferð Íslands í ESB í krafti þess að umsóknin frá 2009 sé formlega í gildi. Í öllum þessum efnum talar Guðlaugur Þór gegn betri vitund.
Það kom skýrt í ljós í viðtalinu í morgun þar sem málflutningur hans var bókstaflega skrældur í tætlur einsog hýði af gamalli kartöflu og ráðherrann rassskelltur með niðurstöðum skýrslu sem hann lét sjálfur skrifa árið 2018.
Meginniðurstaða skýrslunnar er í stuttu máli að umsókn Íslands um aðild að ESB hafi aldrei verið afturkölluð. Um þetta er komist fast að orði en einn kaflinn heitir beinlínis:
„Aðildarviðræðunum var ekki formlega slitið.“ Þarmeð er það í gadda slegið og þarf ekki frekari umræðu.
Skýrslan segir líka að ESB hafi rækilega komið því á framfæri í svari við hinu fræga kjánabréfi Gunnars Braga að í því fælist ekki formleg afturköllun, enda talað þar um „hlé“ en hvorki afturköllun né stöðvun umsóknar. Þessum niðurstöðum reynds sendiherra, sem fenginn var til að skrifa skýrsluna, stakk ráðherrann undir stól og lét engan vita. Skýrslan staðfestir hins vegar að skilningur ESB lá fyrir frá upphafi kjánabréfsins.
Varnir ráðherrans í morgunútvarpinu gegn upplýsingum úr hans eigin skýrslu voru í senn dæmalausar og sérlega ótrúverðugar. Guðlaugur Þór, sem þekktur er fyrir minni fílsins, bar nú við minnisleysi og sagðist ekkert muna eftir skýrslunni, og alls ekki eftir formálanum þar sem hann staðfesti þó skýrsluna með formlegri undirskrift sinni. Orð hans var ekki hægt að skilja öðru vísi en svo að vammi firrtir forystumenn ráðuneytisins hefðu tekið undirskrift hans ófrjálsri hendi – og í reynd skellt henni undir án þess að spyrja hann!
Þetta stenst einfaldlega ekki skoðun.
Kommon, Guðlaugur Þór hefur aldrei verið tuskudúkka embættismanna einsog sumir ráðherrar heldur einn af umsvifamestu stjórnmálamönnum um langa hríð. Er það trúverðugt að hann hafi verið slík léttavigt í sínu eigin ráðuneyti að embættismenn þar hafi valsað um með undirskrift hans, og sett án leyfis undir lokadrög texta sem birta átti í hans eigin nafni? Þetta stenst einfaldlega ekki skoðun.
Punctum saliens er að í Brussel vissu allir að umsóknin hafði ekki verið formlega afturkölluð. Á Íslandi vissu það allir í stjórnsýslunni, Einar K. Guðfinnsson, forseti Alþingis, var klár á því og sama máli gegndi um formann utanríkismálanefndar, Birgi Ármannsson. Samsæriskenning Guðlaugs Þórs um plott Úrsúlu von der Leyen, Kristrúnar og Þorgerðar er því úr lausu lofti gripin, og virðist meðvitaður uppspuni hjá Guðlaugi Þór.
Meginniðurstaða skýrslunnar um að umsóknin væri enn formlega í gildi hentaði hins vegar ekki málflutningi Guðlaugs Þórs, þó sönn væri. Þess vegna lét hann stinga henni undir stól.
