Meginlínur þessara efnahagsstefnu voru samþykktar án mótatkvæða á Alþingi, aftur og aftur. Pælið í því.
Það er eitthvað sem ekki er að ganga upp í efnahagsstefnunni. Mikill samdráttar og atvinnuleysi en eignabóla og verðbólga á sama tíma. Efnahagsstefnan náði ekki að örva það sem þurfti að örva en örvaði þess í stað það sem alls ekki mátti ýta undir.
Þannig skrifar Gunnar Smári.
Með öðrum orðum: Í stað þess að búa til störf og setja í gang verkefni sem bæta samfélagið var áherslan sett á að auka aðgengi hinna betur settu að lánsfé, sem blés út hlægilega eignabólu (hin betur settu búa ekkert til í kreppu, kaupa bara upp gamlar eignir; fasteignir og hlutabréf. Það er vel þekkt lögmál).
Eftir að hafa blásið út eignabólu á samdráttartímum ætlar ríkisstjórnin og Seðlabankinn nú að hækka vexti og beita aðhaldsaðgerðum við lok kórónafaraldursins, þegar mikilvægast er að örva allt kerfið. Viðspyrnan byrjar með aðhaldi.
Liðin misseri eru tími glataðra tækifæra. Tækifærin fólust í að hið opinbera myndi stíga inn og skapa störf við enduruppbyggingu landsins; vinna upp áratuga vanrækslu við innviði frá nýfrjálshyggjuárunum, átaki í matvælaframleiðslu, orkuskiptum, landgræðslu, tungumálakennslu og endurmenntun. En af trúarástæðum gerði ríkisstjórnin ekkert af þessu. Fyrir henni er betra að fólk sé atvinnulaust á bótum frá ríkinu, bíðandi eftir því að einkafyrirtæki kalli það til starfa, en að fólki sé að störfum hjá hinu opinbera við að bæta samfélagið og undirbúa framtíðina. Ríkisstjórnin lítur svo á að hún vinni ekki fyrir almenning eða samfélagið heldur aðeins auðugustu fjármagnseigendurna og allra stærstu eigendur allra stærstu fyrirtækjanna. Hennar meginverkefni er að verja vígstöðu hinna ríku.
Liðin misseri eru tími glataðra tækifæra.
Af þessum sökum hefur fjáraustur liðinna mánaða fyrst og fremst farið í að verja auðvaldið gagnvart almenningi; tryggja fyrirtækjaeigendum eignarhald á fyrirtækjum með litla sem enga starfsemi, tryggja auðugum fjármagnseigendum fé úr sjóðum almennings og lofa þeim enn meiri stuðningi á næstu mánuðum og misserum. Það fordæmi sem skapað var í cóvid, að fyrirtækja- og fjármagnseigendur væru helstu styrkþegar ríkissjóðs, er forsmekkurinn af því sem koma skal. Fram undan eru ráðagerðir um stórfelldar skattalækkanir til fjármagnseigenda og stórfyrirtækja, stórkostlegir styrkir til fyrirtækja (þeir munu heita allskyns nöfnum; orkuskipti, nýsköpun, viðspyrna, hlutabót og Guð má vita hvað ekki, en eru fyrst og síðast fjáraustur til hinna fáu úr almannasjóðum).
Og þetta verður gert í gegnum stöðnunartímabil sem skapast hefur af efnahagsstefnu ríkisstjórnar og Seðlabanka, tímabil samdráttar og atvinnuleysis, tímabil verðbólgu og hárra vaxta, tímabil sprunginnar eignabólu og offjárfestingar í eignum sem ekki leiða til neinna nýrra tækifæra.
Velkomin til Íslands, lands efnahagsóstjórnar í boði Sjálfstæðisflokksins og fylgihnatta hans, lands þar sem kröfur hinna fáu vigta ætíð þyngra en hagsmunir fjöldans.
Meginlínur þessara efnahagsstefnu voru samþykktar án mótatkvæða á Alþingi, aftur og aftur. Pælið í því.