Hallelúja, hallelúja

Fallega barnsleg er aðdáun Óla Björns á Bjarna Ben.

„Á sviði heil­brigðismála höf­um við Íslend­ing­ar eign­ast leiðtoga í bar­átt­unni við COVID-19. Íslenskt sam­fé­lag, – at­vinnu­lífið og heim­il­in – þarf sterka leiðtoga á hálu svelli stjórn­mála og efna­hags­mála,“ skrifar þingmaðurinn í Moggann.

Það er ekkert annað. Bjarni er, að mati Óla, leiðtogi veirunnar illu.

„Ég ætla að lýsa því yfir hér að ég hef trú á því að mestu mis­tök­in sem við gæt­um gert hér í þing­inu væri að ganga allt of skammt. Það væri betra fyr­ir okk­ur að nýta þá góðu stöðu sem við búum yfir til að gera rétt rúm­lega það sem þarf vegna þess að sam­eig­in­lega tjónið af því að gera of lítið of seint get­ur orðið miklu meira en til­kostnaður­inn af því að gera aðeins of mikið,“ sagði Bjarni Bene­dikts­son fjár­málaráðherra í sér­stök­um umræðum í liðinni viku um aðgerðir stjórn­valda í efna­hags­mál­um vegna veirufar­ald­urs.

Aðeins leiðtogi sem hef­ur safnað korni í hlöðurn­ar í góðæri hef­ur efni á að tala með þess­um hætti.“

Óli lætur sem hann viti ekki að Bjarni var ekki einn að verki. Ferðaþjónustan skipti auðvitað miklu meira máli en Bjarni þegar safnað var korni í hlöðurnar. Og víst er að kornið hefði safnast saman þó Bjarni hefði enn verið viðskiptamaður, eða bara eitthvað allt annað.