Þar sem fram kom að ef ég teldi best að fjármálastjórinn léti af störfum skyldi Eflinga greiða henni laun í 4 ár, eða samtals 55 milljónir.
Sólveig Anna Jónsdóttir.
Sólveig Anna Jónsdóttir skrifaði:
Grundvallar-ástæða þess að gamla hirðin innan Eflingar fékk mig og Viðar Þorsteinsson félaga minn á heilann, var yfirburðasigur B-listans í kosningu um forystu Eflingar árið 2018. Gamla hirðin sem hafði rekið Eflingu líkt og sína prívat eign frá stofnun félagsins fékk taugaveiki-kast yfir því að missa yfirráðin og hóf, með gamla skrifstofustjórann fremstan í flokki, það sem aðeins er hægt að kalla ofsóknir gegn mér, innan skrifstofu Elfingar en ekki síður innan hreyfingarinnar svokölluðu, þar sem að bréfasendingar til forystuflokks ASÍ og SGS sem að innfólu m.a. lygar um að ég hefði beitt gamla skrifstofustjórann „ofbeldi“ og legði aðra starfsmenn í „einelti“ tíðkuðust, sérstaklega í aðdraganda stórra funda eða þinga á vettvangi félaga ASÍ.
Önnur mikilvæg ástæða ofsóknanna var sú að ég féllst ekki á að endusemja um starfslok við gamla skrifstofustjórann mánuðum eftir að hann hafði látið af störfum. Þegar hann hætti hjá Eflingu vorið 2018, sjötugur að aldri, var gert við hann samkomulag sem fól í sér greiðslu á launum í 9 mánuði. Nokkrum mánuðum seinna fóru mér að berast póstar frá gamla skrifstofustjóranum þar sem að gerð var krafa um að starfslokasamkomulaginu væri breytt og það gert ríflegra vegna þess hve syndug kona ég væri, nokkurskonar Eva og eplið sem ég nagaði gráðug stéttarfélagið Efling – epli sem augljóst væri að aðrir skyldu naga, fyrst og fremst aldraðir stjórnendur á skrifstofunni. Ég hafnaði að sjálfsögðu kröfunni um feitari starfslokasamning en það varð til þess að brjálsemin jókst mikið – m.a. með viðtölum við ónafngreinda starfsmenn um framkomu mína í Morgunblaðinu, sem og „fréttum“ um andstyggilegt þjófseðli mitt. Gamli skrifstofustjórinn lét þá fjárkúgunartaktík ekki nægja, heldur endursendi kröfuna um meiri peninga linnulaust á mig, starfsfólk Eflingar sem og forystufólk hreyfingarinnar.
Þá hefðum við kannski fengið frið.
Enn önnur ástæða hins stöðuga áreits voru málefni gamla fjármálastjórans. Strax frá því að ég tók við störfum sem formaður Eflingar urðu erfiðleikar í samskiptum mínum og fjármálastjórans þáverandi. Hún vildi ekki veita upplýsingar – nema þá helst með því að rétta mér gula post-it miða með einhverju krafsi sem ég átti svo að finna út úr. Eftir nokkra mánuði af þessu furðulega rugli þar sem að fjármálastjóri hélt formanni frá upplýsingum og því að geta fengið eðlilega innsýn í fjármál félagsins reyndi ég að ræða við fjármálastjórann um starfslok, þar sem að hún fengi 9 mánuði greidda. Því var hafnað og fjármálastjórinn fór í veikindi. Í veikindunum svokölluðu neitaði hún að vera í samskiptum við mig, neitaði m.a. að segja frá því hvernig hægt væri að opna peningaskápinn sem að hún hafði á skrifstofu sinni. Þess má geta að vegna þess að gamla forysta Eflingar hafði ákveðið að veita sjálfri sér „allt það besta af báðum mörkuðum“ eins og það var kallað, átti fjármálastjórinn mjög ríkulegan veikindarétt, eða þann sama og tíðkast á opinbera markaðnum, þrátt fyrir að samkvæmt ráðningarsamning væri hún á kjörum almenna markaðarins. Stuttu eftir að hún veiktist af tap-sárindunum barst mér bréf frá lögmanni hennar, Láru V. Júlíusdóttur, þar sem fram kom að ef ég teldi best að fjármálastjórinn léti af störfum skyldi Eflinga greiða henni laun í 4 ár, eða samtals 55 milljónir. Ég hafnaði þessari gjörspilltu kröfu að sjálfsögðu – og hófst þá nýr þáttur í söngleiknum „Sólveig er sannkallað svín, réttnefn´á han´er Stal-ín“ þar sem að fjölmiðlaumfjöllun um gúlag-uppsetningu og viðbjóðslegt eðli mitt varð sífellt meira áberandi.
Með því að láta ekki undan fjárkúgunartilburðum gömlu hirðarinnar vorum ég og Viðar komin með skotmark á okkur. Allir þeir tugir erinda sem þetta fólk sendi á formenn og aðra innan ASÍ-félaganna með öllum þeim grófu ásökunum og lygum sem þar voru settar fram, ásamt fjölmörgum „fréttum“ af glæpum mínum gerðu það auðvitað að verkum að þegar ég mætti á fundi á vettvangi hreyfingarinnar var fyrsta viðbragð margra að hlusta á ekki á neitt sem ég hafði fram að færa, heldur sjá mig aðeins sem drullusokk og hrotta. Þetta var ekki skemmtilegt ástand – það hefði í raun verið auðveldast fyrir okkur að láta einfaldlega undan fjárkúguninni – leyfa þessu fólk að taka með sér þær milljónir sem þau töldu sig eiga heimtingu á. Þá hefðum við kannski fengið frið. En ég hefði frekar sagt af mér formennsku en að láta undan. Formaður stéttarfélags ber á endanum alla ábyrgð á félaginu. Hann er félagsmaður, er kjörin sem slíkur til að gæta allra hagsmuna félagsfólks. Hann má aldrei láta kúga sig til hlýðni né koma fram með óafsakanlegum hætti gagnvart fjármunum félagsins. Það er erfitt að þola ýmislegt – en það lofaði þér enginn rósagarði, og sérhlýfni og uppgjöf eru einfaldlega ekki í boði.
En ég verð samt að monta mig…
Ástæða þess að ég rifja þetta upp á laugardagsmorgni er ekki sú að ég sé í upp-veltingum og sjálfsvorkun. Ég fór að hugsa um þessa snarrugluðu atburðarás vegna þess að ég er stolt af Eflingu og stöðunni eins og hún er núna. Vegna þess að þrátt fyrir allt er ég þakklát fyrir þær áskoranir sem á vegi mínum og félaga minna urðu – stolt vegna þess að við gáfumst ekki upp og létum ekki eiginhagsmunaseggi og vitleysinga neyða okkur til að fara gegn eigin samvisku og gildum. Við vörðumst og við börðumst. Og vegna þess að við gerðum það er Efling betra félag en það hefur nokkru sinni verið. Við erum í framvarðasveit verkalýðsbaráttunnar og til viðbótar við það stendur félagið gríðarlega vel fjárhagslega: Jákvæð rekstarniðurstaða Eflingar á árinu 2024 nam tæpum 1,3 milljörðum króna – eigið fé nam tæpum 17 milljörðum króna og hafði aukist um tvo milljarð á milli ára.
Hversvegna: Vegna þess að félaginu er stýrt með hagsmuni félagsfólks í fyrirrúmi. Stjórn, samninganefndir, trúnaðarráð berjast sameinuð – við deilum ekki, mál eru einfaldlega leyst með samvinnu og lýðræðislegum vinnubrögðum í einu og öllu. Og stjórnendur og starfsfólk skrifstofu félagsins, frábær hópur fólks, standa ekki í vegi fyrir forystu félagsins og vilja félagsfólks, heldur vinna með okkur af metnaði og hollustu við verkefnið; að gera Eflingu að framsæknasta stéttarfélag landsins.
Það væri auðvitað gaman ef að jafnmargar fréttir væru fluttar af góðum árangri Eflingar eins og fluttar voru þegar að gamla hirðin og hinir og þessu lukkuriddarar og rugludallar gátu allsstaðar komist í míkrófón til að delera og þvaðra. En ég veit að það er ekki að fara að gerast og ég er ekkert að væla. Ég og félagar mínir vitum að vel gengur, og það nægir.
En ég verð samt að monta mig einu sinni enn áður en ég fer að lesa um vonda Evrópusambandið eða strauja: Jákvæð rekstarniðurstaða Eflingar á árinu 2024 nam tæpum 1,3 milljörðum króna – eigið fé nam tæpum 17 milljörðum króna og hafði aukist um tvo milljarða milli ára.
Vá, hvað það er gaman að geta sagt frá þessu.
