„…að tryggja öllum íbúum öruggt og ódýrt húsnæði.“
Gunnar Smári skrifar:
Afleiðingar þess að fela hinum svokallaða markaði öll völd í húsnæðisstefnu Reykjavíkurborgar voru þær að óseljanlegar dýrar blokkaríbúðir hrannast upp og seljast ekki en ekkert er byggt innan borgarinnar fyrir fólk sem er búið í að vera læst inn íhúsnæðiskreppu síðan í Hruni, alvarlegustu húsnæðiskreppu sem geisað hefur síðan í seinna stríði. Fyrir láglaunafólk, öryrkja, fátækt eftirlaunafólk, ungt fólk, innflytjendur hafa síðustu tíu ár verið tapaður áratugur; öll kaupmáttaraukning hefur runnið til leigusala. Ætla má að um fimmtán þúsund fjölskyldur í Reykjavík hafi borgað um 50 þús. kr. meira í leigu í hverjum mánuði að meðaltali frá Hruni; það gera um 90 milljarðar krónur sem fólkið í veikustu fjárhagsstöðu hefur borgað fyrir áhugaleysi borgaryfirvalda fyrir að mæta sinni fyrstu skyldu; að tryggja öllum íbúum öruggt og ódýrt húsnæði.
Í fréttinni kemur fram að sala nýbygginga hefur aukist í Hveragerði og í Reykjanesbæ. Það er eitt einkenni húsnæðisstefnu Reykjavíkurborgar; að lágstéttin búi ekki í Reykjavík heldur nógu langt í burtu. Borgaryfirvöld hafa það sem helsta markmið sitt að Reykjavík verði skemmtileg borg og auðsjáanlega finnst yfirvöldum borgin skemmtilegri ef láglaunafólk, öryrkjar, eftirlaunafólk, innflytjendur og ungt barnafólk er hrakið úr borginni.