Teygjubyssuskot Villa missir marks

„Nýir verka­lýðsrek­end­ur virðast hafa sér­staka auðhyggju að leiðarljósi. Sem bet­ur fer er ís­lensk verka­lýðshreyf­ing ekki illa á vegi stödd fjár­hags­lega. En þá koma hót­an­ir verka­lýðsrek­enda um að þeir muni beita auðmagni hreyf­ing­ar­inn­ar, ekki sínu auðmagni, til þess að ná sín­um per­sónu­legu mark­miðum. Verka­lýðshreyf­ing­in hef­ur auðsleikj­ur úr há­skóla­sam­fé­lagi og sam­fé­lagi mis­heppnaðra blaðasala í sinni þjón­ustu.“

Þannig skrifar varaþingmaðurinn, Vilhjálmur Bjarnason, í Mogga dagsins. Villi er með skemmtilegri pistlahöfundum blaðsins.

„Tekið skal fram að verka­lýðsrek­end­ur eru kjörn­ir til for­ystu með mjög fáum at­kvæðum í alls­herj­ar­at­kvæðagreiðslum, og því ekki hægt að tala um sterkt lýðræðis­legt umboð,“ skrifar Villi og fer þar með inn á braut Davíðs.

Næst stígur Villi í feitina. Lætur sem hann viti ekki að forystu launafólks er annt um afkomu lífeyrissjóðanna. Baráttufólkið kýs hann að uppnefna og kallar það „verkalýðsrekendur“. Gott og vel með það. Villi skrifar:

„Verst er þó þegar verka­lýðsrek­end­ur vilja nota fjár­eign­ir líf­eyr­is­sjóða í sínu valda­spili. Líf­eyr­is­sjóðir urðu til í frjáls­um samn­ing­um verka­lýðsfé­laga og at­vinnu­rek­enda. Líf­eyr­is­sjóðir eru eign sjóðfélaga en ekki verka­lýðsrek­enda. Lög­gjaf­inn hef­ur skapað ramma um starf­semi líf­eyr­is­sjóða með lög­gjöf. Líf­eyr­is­sjóðir hafa aðeins eitt mark­mið og til­gang; það er að tryggja sjóðfélögum eft­ir­laun eft­ir að starfsævi lýk­ur.“

Villi lætur sem hann skilji ekki að verið er að verja ævisparnað venjulegs fólks. Fólki er illa við að ævisparnaður þess sé enn og aftur nýttur í brask. Varnaðarorð þar um eru orð í tíma töluð.

Siðrof er hug­tak.

„Ef stjórn líf­eyr­is­sjóðs tek­ur ákvörðun um kaup á hluta­bréf­um er það von­andi upp­lýst ákvörðun á grund­velli gild­andi lög­gjaf­ar. Stjórn­ar­menn í líf­eyr­is­sjóðum eru aðeins bundn­ir af gild­andi lög­gjöf og samþykkt­um líf­eyr­is­sjóðanna, sem eiga sér stoð í lög­um,“ skrifar varaþingmaðurinn. Sem vann sér sæti á þingi en Bjarni Benediktsson flokksformaður svipti hann þingsetunni. En það er annað mál.

Það að líf­eyr­is­sjóðir eigi að tryggja fulla at­vinnu og líf­eyr­is­sjóðir hafi „siðferðilega skyldu“ Svo kemur óvænt sending í Borgartún 35. Lesið: „Það kann að vera að stjórn­ar­menn líf­eyr­is­sjóða skapi sér per­sónu­lega bóta­skyldu með því að fara gegn ákvæðum laga eða láta und­an þrýst­ingi skugga­stjórn­enda.“ Villi hefur greinilega lesið greinar Ragnar Þórs Ingólfssonar. Því ber að fagna. Gott hjá Villa.

Enn er varaþingmaðurinn á sama stað, það er í Borgartúninu:

„Siðrof er hug­tak sem vís­ar til upp­lausn­ar sam­fé­lags þar sem sam­heldni og hefðbundið skipu­lag, sér­stak­lega það sem teng­ist viðmiðum og gild­um, hef­ur veikst og við tek­ur lög­leysa. Margt í hug­mynda­fræði og gerðum ný­frjáls­hyggju verka­lýðsrek­enda hef­ur ein­kenni siðrofs og er ekki til að bæta kjör fólks á vinnu­markaði,“ skrifar Vilhjálmur og dregur trúnaðarfólk launþega inn í siðrofskenningar sínar. Var þó fjölmennt þar fyrir.

Þar sem skotmark Vilhjálms er svo óljóst þessa vikuna er næstavíst að það geigar.