Borgin lagt allt sitt á kolsvart
Átak borgarinnar í húsnæðismálum frá Hruni skilar okkur 500 lúxusíbúðum sem enginn vill kaupa, lúxusíbúðir sem enginn vill og enginn þarfnast og sem enginn hefur nokkru sinni beðið um.
Gunnar Smári skrifar: Bólur gera enga kröfur um að raunveruleg eftirspurn sé eftir þeirri vöru sem bólan hækkar látlaust í verði. Það sannaðist í túlipanabólunni í Hollandi snemma á sautjándu öld, þegar túlipanalaukur gat farið á tíföld árslaun iðnaðarmanns (jafngildi um 100 m.kr. á Íslandi dagsins, svona gróft reiknað). Verðmæti bóluvöru er ekki notagildið heldur möguleikinn á næsti maður kaupi hana hærra verði.
Með því að fela lóðabröskurum, verktökum og leigufélögum (sem eru í grunnin veðmál spilavítiskapítalista um áframhaldandi hækkun fasteignaverðs) skipulagsvaldið hefur Reykjavíkurborg blásið upp enn eina heimskulegu bóluna.
Í stað þess að mæta þörfum fólks í húsnæðiskreppu hefur borgin lagt allt sitt á kolsvart (svo notað sé dæmi af spilavítisrúllettu) og uppskorið offramboð af lúxusíbúðum ofan á húsnæðisskort láglaunafólks og fólks með meðaltekjur; fólks sem á hvorki efni á að kaupa húsnæði í bólunni né að leigja hjá okurleigufyrirtækjum; fólk sem er fórnarlömb heimskulegrar grimmdarstefnu ríkis og borgar í húsnæðismálum.
Átak borgarinnar í húsnæðismálum frá Hruni skilar okkur 500 lúxusíbúðum sem enginn vill kaupa, lúxusíbúðir sem enginn vill og enginn þarfnast og sem enginn hefur nokkru sinni beðið um. Á sama tíma skella borgaryfirvöld skollaeyrum við neyðarópum fjöldans. Þessum lúxusíbúðum hefur verið hraukað upp á dýrustu útsýnislóðum bæjarins, sem hafa rokið upp í verði í margendurteknum braskviðskipum lóðabraskara.
Húsnæðisstefna ríkis og bæjar frá Hruni verður lengi í minni höfð fyrir heimsku og grimmd. Mikil er skömm þeirra sem að komu.
Með því að fela lóðabröskurum, verktökum og leigufélögum skipulagsvaldið hefur Reykjavíkurborg blásið upp enn eina heimskulegu bóluna.
