Hvað ætli lífeyrissjóðirnir hafi tapað miklu á fjárfestingum í Icelandair? Eiga þeir að fjárfesta meira í fyrirtækinu? Og það með sömu stjórnendur þar og nú eru? Má bjóða þér að fjárfesta í Icelandair? Að leggja peninga eigin fjölskyldu í fyrirtækið? Ég hélt ekki.
Halldór Benjamín Þorbergsson, Davíð Oddsson og fleiri í þjónustu andstæðinga almennings fagna sigri yfir flugfreyjum. Það gerir einnig Katrín Jakobsdóttir. Farin er af stað leiftursókn gegn lífskjörum. Ráðist verður á verkalýðsfélögin.
Í kapphlaupum eru hérar notaðir til að auka hraða keppenda. Það er einnig gert nú. Hérinn heitir Davíð Oddsson. Hann er látinn mæla hversu langt er hægt að ganga. Í fyrstu lotu að niðurbrotið samstöðu launafólks. Í Mogga dagsins skrifa Davíð:
Hérinn: „Staðreyndin er sú.“
„Staðreyndin er sú, sem oft gleymist í umræðum um kjaradeilur, að á Íslandi ríkir félagafrelsi. Það felur ekki aðeins í sér rétt fólks til að stofna og starfrækja félög, heldur einnig til að standa utan félaga eða vitaskuld að ganga úr félögum og stofna ný. Þá gleymist oft að á Íslandi er afar hátt hlutfall fólks í verkalýðsfélögum, miklu hærra hlutfall en gengur og gerist í flestum þeim löndum sem við berum okkur saman við og þar með í flestum þeim löndum sem búa við hvað mesta hagsæld og velferð.“
Augljóst er hvert planið er. Byrjað var á kvennastétt og þar náðist fullnaðarsigur. Næstu skref verða dýpri, alvarlegri og miskunnarlausari. Það stendur vel á. Í landinu er þannig ríkisstjórn. Ríkisstjórn sem er ekki hraðahindrun á nýhafinni vegferð. Þvert á móti.
Skipuleggjendurnir á Reykjavíkurflugvelli, í Stjórnarráðshúsinu, í Borgartúni 35 og þjónninn í Hádegismóum eru eðlilega sigri hrósandi. Eina sem við getum gert er að neita að fjárfesta í einu vonlausasta fyrirtæki landsins. Ekki má koma til greina að lífeyrissparnaði okkar verði hent á gleðibál milljónafólksins.
Sigurjón Magnús Egilsson.
