Sigurjón Magnús:
Á ellefta tímanum í gærkvöld hringdi síminn minn. Ég var að horfa á Samstöðina. Gunnar Smári bróðir minn var að tala við Helen Ólafsdóttur um þjóðarmorðið á Gaza. Fróðlegt samtal og upplýsandi.
Ég svaraði hringingunni. Þekkti samt ekki númerrið. Það var kona sem hringdi og spurði mig hvort ég væri búinn að fá Moggann. Ég sagði nei. Mogginn hafði borist til hennar og hún spurði mig hvort ég vissi hvers vegna svo einkennileg og skrýtin lykt, eða óþefur, væri af Mogganum.
„Finnur þú ekki út úr þessu þegar þú byrjar að lesa blaðið,“ spurði ég. Fyrir henni var þetta meira mál en svo. Sagðist sakna gömlu prentsvertulyktarinnar. Ég sagðist ekkert geta frætt hana um þetta nema ef var skyldi að óþefurinn væri af innihaldinu. Ekki veit ég. Hættur að lesa Moggann.
