Súsanna Svavarsdóttir skrifar hér Spánarpistil.
Eftir fyrstu nóttina sem senjor Alba og hans spúsa dvöldu í húsinu við Kalksteinsgötu var haldið fyrir þau ‚welcome‘ partý af öllum bresku íbúum götunnar sem höfðu aldeilis hirt megnið af búslóðinni sem fylgdi húsinu, draslinu hennar Maríu Theresu sem er flutt til Írlands án nokkurrar viðkvæmni fyrir maríumeyjunum, jesúsunum, dvergunum og álfunum, fiðrildunum og uglunum og spakmælaliteratúrnum sem hún skildi eftir.
EN, í því partýi var hjónunum sagt að þetta væru eiginlega dálítil vandræði með húsið við hliðina á þeim (ægilega vel staðsett hornhús), vegna þess að það væri í eigu rússneskrar konu; pabbi hennar hefði keypt það handa henni en hún vildi ekki vera þar og þess vegna hefði hún leigt það út. Leigjendurnir (hjón sem höfðu gert Maríu Theresu lífið óskaplega leitt lengi dags) hefðu hins vegar dáið með nokkurra daga millibili. Ægilega leiðinlegt mál allt saman sem hefði haft svo djúpstæð áhrif á Maríu okkar Theresu að hún fann sig aldrei aftur í sínu húsi og hefði þess vegna selt okkur það. The end.
EN, næsta dag kom hverfispresidentinn (sænskur eftirlífeyrisþegi með munnræpu) í heimsókn til að gefa samþykki sitt fyrir breytingum sem Albahjónin ætla að gera á húsinu sínu (og voru samþykktar strax útá tröppum) og sagði þeim að þetta með leigjendahjónin í hornhúsinu hefði verið ægilega mikið mál af því að konan hefði bara andast á veröndinni frá hálffullu glasi af vodka. Enginn vissi á því stigi málsins að þau væru leigjendur og enginn í 72 íbúða kjarnanum hefði vitað hver ætti húsið. Þetta hefði nú verið meira vesenið allt saman. Þegar konan andaðist oní vodkaglasið sitt hefði karlinn verið handtekinn og fengið að dúsa í fimm daga í grjótinu á meðan rannsókn hefði farið fram á því hvers vegna konugarmurinn andaðist. Eftir fimm daga hefði honum svo verið sleppt. Hann kom heim í húsið og dó næsta dag. Ægilega mikið vesen. The end.
EN, í morgunn hittu Albahjónin þessi líka elskulegu hjón frá Noregi sem eiga hornhúsið skáhallt á móti þeim og þau héldu áfram að leysa þessa merkilegu gátu um hjónin sem dóu. Þau upplýstu sem sagt að þetta hefðu verið finnsk hjón sem leigðu húsið. Þau unnu við það hjá sjálfum sér að drekka vodka dag út og dag inn og hefðu stundum pirrað Maríu okkar Theresu. Það sem raunverulega gerðist, hins vegar, var að þegar karlanginn kom heim úr grjótinu var löggan búin að fjarlægja sjefferhundana hans tvo (sem voru búnir að terrorísera hverfið í einhver ár) og hann átti ekkert lengur neitt til að lifa fyrir. Næsta dag hengdi hann sig í tréverkinu sem er utan á húsinu. Það var unglingurinn i húsinu á móti (sonur Jeans og Donnu) sem rak augun í sjálfsförgunina þegar hann var að fara í skólann næsta morgunn. Húsið og garðurinn er allt að fara í niðurníðslu og órækt og hverfispresidentinn er búinn að óska þess að rússneski eigandinn annaðhvort komi og lagi til í sínum garði – eð selji fjandans húsið. Henni líst ekkert á að selja það, er alveg viss um að enginn kaupi hús sem maður hefur hengt sig í – ja, eða við.