„Tryggja skyldi að Íslend­ing­ar yrðu út í það óend­an­lega skuldug­ir upp fyr­ir haus“

Það er ekki gleði sem ræður ríkjum í Reykjavíkurbréfi morgundagsins. Hér er kafli eitt úr því annars ágæta bréfi. Í bréfinu er fjallað um stjórnarskrána, núverandi ríkisstjórn og ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur og Steingríms J. Sigfússonar.

„Ein skrítn­asta ekkifréttin af mörg­um úr ís­lenskri umræðu staf­ar hins veg­ar frá því sem kallað er stjórn­lagaráð, sem var eitt af mörg­um fyr­ir­bær­um á tím­um öngþveit­is­ára Jó­hönnu­stjórn­ar­inn­ar, sem misst hafði meiri­hluta sinn á þingi eft­ir aðeins tvö ár en hékk áfram í önn­ur tvö öll­um til ama og stjórn­ar­flokk­un­um sjálf­um til sögu­frægs hruns í kjöl­farið.

„Hér varð hrun,“ hefði Stein­grím­ur getað sagt að morgni þeirra kosn­inga í 200-asta sinn, er hann horfði á stjórn­ar­flokk­ana tvo í tætl­um að lokn­um kosn­ing­um.

Eft­ir að aðsúg­ur hafði verið gerður að Alþing­is­hús­inu með skrílstil­b­urðum sem Rík­is­út­varpið ýtti und­ir frá morgni til kvölds hvers dags, fór Sam­fylk­ing­in úr rík­is­stjórn, sem verið hafði helsti kjölturakki út­rás­ar­vík­ing­anna í rík­is­stjórn og tryggt þar ásamt ráðherra sem þá var í liði sjálf­stæðismanna, að eng­in viðbrögð yrðu þrátt fyr­ir þung­ar og al­var­leg­ar aðvar­an­ir.

Sömu Sam­fylk­ingu var svo trúað fyr­ir því að fara með for­ystu í þeirri rík­is­stjórn, þótt altalað væri að vísu að Stein­grím­ur J. leiddi að öllu leyti nema að nafn­inu til. Þau skötu­hjú voru þó bæði ráðin í því að það „hrun“ skyldi nú nota til hins ýtr­asta til um­bylt­ing­ar á hinni stjórn­mála­legu mynd lands­ins. Tryggja skyldi að Íslend­ing­ar yrðu út í það óend­an­lega skuldug­ir upp fyr­ir haus. Þeir skyldu ganga í Evr­ópu­sam­bandið und­ir því lyga­merki að vera þar girti fyr­ir að að þjóðir lentu í banka­hruni. Staðreynd­in var þó sú að sum­ar ESB-þjóðir fóru mikl­ar hrak­far­ir og verða í ára­tugi að ná vopn­um sín­um á ný. Þá skyldi ger­breyta stjórn­ar­skrá lands­ins, þeirri sömu og nærri 100% þjóðar­inn­ar höfðu samþykkt og staðfest var með lýðveld­inu sjálfu á Þing­völl­um við Almannagjá. Eng­inn hef­ur þó reynt að færa fyr­ir því rök að ís­lenska stjórn­ar­skrá­in hafi eitt­hvað haft með hrun í banka­kerfi Vest­ur­landa að gera! Banka­áföll þess­ara tíma löskuðu fjölda þjóða, nær og fjær, og hvergi datt mönn­um í hug að gera þyrfti sér­staka árás á stjórn­ar­skrána sína af því til­efni.

Valið var fólk í sér­stök­um kosn­ing­um til að hringla í stjórn­ar­skránni og all­ur um­búnaður þess leiddi til þess að eng­inn sem þannig var til­kallaður hefði umboð sem næði máli.“