Aumingja Benedikt Jóhannesson. Hann er lánsamur að hafa stórt kok og geta gleypt það sem í hann er troðið. Benedikt verður seint fyrirgefið að hafa yfirgefið Valhöll og stofna sína Viðreisn. Það er einn sem ræður Valhallarviðbrögðum. Sá heldur um pennann í Hádegismóum.
„Það má teljast með miklum ólíkindum að sú ríkisstjórn sem nú situr, og ætti að innihalda flokka og fólk sem aðhyllast frelsi einstaklingsins og frjálslynd lífsviðhorf, skuli hafa uppi áform um að þrengja svo mjög að frelsi fólks til að athafna sig án eftirlits ríkisins,“ skrifaði Davíð Oddsson í leiðara gærdagsins. Og: „Ríkisstjórn, jafnvel sú sem telur sjálfsagt að fórna einkalífi alls almennings…“
Þarna var nógu skýrt talað. Nægilega til að Bjarni Benediktsson gat loks tjáð sig. Hann hafði fengið línuna. Að vera á móti áformunum sem Benedikt frændi hans kynnti deginum áður.
Davíð kættist. „Þessum ótrúlegu ofríkistilburðum var illa tekið, sem betur fer meðal annars innan ríkisstjórnarinnar,“ skrifar hann í Staksteina dagsins. Og hann mærir Bjarna: „Í gær lýsti svo forsætisráðherra þeirri skoðun sinni að þetta væru ekki góðar hugmyndir og ekki raunhæfar tillögur.“
Þá er um að gera að snúa hnífnum í sári Benedikts „Og fjármálaráðherra, sem hafði ekki ætlað að setja tillögurnar ofan í skúffu, sagði þá að þær yrðu settar á ís. En hvað verður sett á ís og hve lengi? Og ætli fjármálaráðherra hafi áttað sig á því hvers vegna hugmyndirnar voru afleitar?“
Benedikt virðist hafa verðskuldað eitt högg enn, hið minnsta: „Loks hljóta menn að spyrja: Hvernig í ósköpunum stendur á því að svona hugmyndir eru kynntar með látum einn daginn til þess eins að afkynna þær næsta dag? Hvað er um að vera í fjármálaráðuneytinu?“
Benedikt klauf Sjálfstæðisflokkinn, allavega um stund, og það er ekki og það verður ekki fyrirgefið.
Löngum hefur verið hnýtt í Benedikt í Staksteinunum, sem eru á stundum skrifaðir sem erindisbréf til ríkisstjórnarinnar. Víst er að Bjarni Benediktsson les Moggann.
Sigurjón M. Egilsson.
