Davíð Oddsson ver Reykjavíkurbréfi morgundagsins í hrunið, aðdraganda þess og eftirköst. Í ljósi skrifa Stundarinnar um ómöulega þátttöku Bjarna Benediktssonar í viðskiptalífinu og hvernig hann og nánustu ættingjar notuðu Glitni banka sem sjálfsafgreiðsluhús með þeim afleiðingum, að sagt er, að 130 milljarðar hafi tapast, er merkilegt að lesa kafla Davíðs um bankana. Varla er annað hægt við lesturinn en andlit Bjarna birtist nánast í hverri setningu. Davíð skrifar:
„Það vill gleymast að einkarekið bankakerfi hafði aðeins verið til sem meginregla á Íslandi í rúman hálfan áratug. Það virtist í fyrstu vera yfirgengileg hundaheppni að það væri að taka sín fyrstu skref í átt að því sem annars staðar tíðkaðist nákvæmlega á þeim tíma þegar alþjóðvæðingin var að breyta öllum leikreglum og framboð fjár var meira en lengi hafði sést.
Einhverjir lásu þetta vitlaust og töldu að séríslensk gen og einstök snilld sem varðveist hefði nyrst í ísköldum sjó hefði eitthvað með þetta að gera.
Staðan á lánsfjármörkuðum var þannig þá að það hefði þurft stórbrotna staðfestu til að sækja sér ekki hvern hnefann á fætur öðrum og lána það áfram án mikillar varfærni. Þannig mátti margfalda stærð banka á örfáum árum.
Og nú vita menn, sem endurskoðendur bankakerfisins segjast ekki hafa vitað þá, að algjörlega ástæðulaust þótti að sýna hefðbundna gát um útlán. Og þegar við þetta óvenjulega ástand bættist að áhættufíklar höfðu komið sér í þá stöðu að ábyrgðarmenn bankanna gátu ekki sagt nei við þá, varð staðan smám saman ósjálfbær. Sá þáttur kom ekki í ljós fyrr en allt of seint.“
Er ekki nokkuð víst að Davíð hafði Bjarna í huga þegar hann skrifaði þetta?
